به خوان لذت دنیاگزند بسیار است

ترنجبینی اگر هست بر سر خار است

به باد رفتهٔ ذوق فضولییم همه

سر هوا طلبیها حباب دستار است

عنان وحشت مجنون ماکه می گیرد

ز فرق تا به قدم گردباد چین دار است

به پاس راحت دل این قدر زمینگیریم

خیال آبله ضبط عنان رفتار است

به محفلی که دل احیای معرفت دارد

لب خموش چراغ مزار اظهار است

غم تحیرحسن قبول باید خورد

نه هرکه آینه پرداخت باب دیدار است

به وادیی که مرا داغ انتظار تو سوخت

به چشم نقش قدم خاک نیز بیدار است

نگاه اگر به خیال توگردن افرازد

مژه بلندی انگشتهای زنهار است

وفا ستمکش ناموس ناتوانایی ست

به پای هرکه خورد سنگ بر سرم باراست

کشیده سعی هوس رنج دشت ودرورنه

رهی که پای تو نسپرده است هموار است

حیاکنید به پیری زوانمود طرب

سحر چوآینه گیرد نفس شب تار است

چه ممکن است ز افتادگی گذشتن ما

که خوابناک ضعیفیم و سایه دیوار است

به این گرانی دل بیدل از من مأیوس

صدا اگر همه گردد بلندکهسار است